நடுநிலை வகிக்குமா இந்தியா?
அரசியல் கைதிகள் விடுதலை, காணிகள் விடுவிப்பு உள்ளிட்ட தமிழ் மக்கள் எதிர்கொள்ளும் பல்வேறு பிரச்சினை களுக்குத் தீர்வைப் பெற்றுத் தருவதாக மைத்திரிபால சிறிசேன தமிழ் மக்களுக்கு வாக்குறுதிகளை அளித்திருந்தார்.
ஆனால், மைத்திரிபால சிறிசேன, கொடுத்த வாக்குறுதிகளைக் காப்பாற்றத் தவறியதுடன், தமிழ் மக்கள் யாரை எதிர்க்க வேண்டும் என்பதற்காக, அவரை ஜனாதிபதி ஆக்கினரோ, அவருடனேயே கடைசியில் கூட்டுச் சேர்ந்து மக்களின் ஆணையையும் குழி தோண்டிப் புதைத்து விட்டார்
ஜனாதிபதித் தேர்தல் இந்த ஆண்டு இறுதியில் நடக்கப் போகின்ற நிலையில், இந்தத் தேர்தலில் போட்டியிடப்போகும் வேட்பாளர்கள் யார் என்ற கேள்வி வலுவாக எழுப்பப்படுகின்றதைப் போலவே, இந்தத் தேர்தலில் தமிழர் தரப்பு என்ன செய்யப் போகிறது என்ற கேள்வியும் எழத் தொடங்கியிருக்கிறது.
இலங்கையில் நடந்த ஜனாதிபதித் தேர்தல்களிலேயே தமிழ் மக்கள் அதிகம் பங்கெடுத்த –- அதிகளவில் ஆர்வம் காட்டிய தேர்தலாக அமைந்தது 2015 ஜனாதிபதித் தேர்தல் தான்.
இதில், மஹிந்த ராஜபக் ஷவை எதிர்த்து பொது வேட்பாளராகப் போட்டியிட்ட மைத்திரிபால சிறிசேனவை தமிழ் மக்கள் பெருமளவில் ஆதரித்து வாக்களித்தனர்.
மஹிந்த ராஜபக் ஷவைத் தோற் கடிக்க வேண்டும் என்பதற்காக மாத்திரமன்றி, மைத்திரிபால சிறிசேன அளித்த வாக்குறுதிகளையும் தமிழ் மக்கள் நம்பியே அவருக்கு வாக்களித்தனர்.
அரசியல் கைதிகள் விடுதலை, காணிகள் விடுவிப்பு உள்ளிட்ட தமிழ் மக்கள் எதிர்கொள்ளும் பல்வேறு பிரச்சினைகளுக்குத் தீர்வைப் பெற்றுத் தருவதாக மைத்திரிபால சிறிசேன தமிழ் மக்களுக்கு வாக்குறுதிகளை அளித்திருந்தார்.
ஆனால், மைத்திரிபால சிறிசேன, கொடுத்த வாக்குறுதிகளைக் காப்பாற்றத் தவறியதுடன், தமிழ் மக்கள் யாரை எதிர்க்க வேண்டும் என்பதற்காக, அவரை ஜனாதிபதி ஆக்கினரோ, அவருடனேயே கடைசியில் கூட்டுச் சேர்ந்து மக்களின் ஆணையையும் குழி தோண்டிப் புதைத்து விட்டார்.
தமிழ் மக்களால் ஆட்சி பீடம் ஏறிய மைத்திரிபால சிறிசேனவே இப்போது தமிழ் மக்களின் அபிலாஷைகளுக்கும், எதிர்பார்ப்புகளுக்கும் எதிராகச் செயற்படுகின்ற நிலை காணப்படுகிறது.
இப்படியான நிலையில், வரப்போகும் ஜனாதிபதித் தேர்தலில் யார் வேட்பாளராகப் போட்டியிட்டாலும் தமிழ் மக்கள் எந்தளவுக்கு வாக்களிக்க முன்வருவார்கள் என்ற கேள்வி உள்ளது.
மஹிந்த ராஜபக் ஷவினால் அவரது சகோதரர் கோத்தாபய ராஜபக் ஷ போட்டியில் நிறுத்தப்பட்டால், தமிழ் மக்கள் அவரை ஆதரிப்பார்கள் என்று எதிர்பார்க்க முடியாது.
அதுபற்றி அவர்களே சந்தேகத்தை எழுப்பியிருக்கிறார்கள்.
அதேவேளை, கோத்தாபய ராஜபக் ஷவுக்கு எதிரான வாக்குகள், மறுதரப்புக்கு கிடைக்குமா என்பதே இப்போதுள்ள கேள்வி. ஏனென்றால் வாக்குறுதிகளை நம்பி ஏமாந்து போன தமிழ் மக்கள், மீண்டும் ஒரு தரப்பிடம் ஏமாற வேண்டுமா என்று சிந்திக்கக் கூடும்.
எனவே தான், தமிழ் மக்கள் இந்த ஜனாதிபதித் தேர்தலின் மீது ஆர்வம் காட்டுவார்களா என்ற சந்தேகம் உள்ளது.
ஆனால், ஜனாதிபதித் தேர்தலில் தமிழ் மக்களின் வாக்குகள் தீர்மானகரமானவை. 2005 ஜனாதிபதித் தேர்தலில் தமிழ் மக்கள் பங்கெடுக்காமல் ஒதுங்கிக் கொண்டமை, மஹிந்த ராஜபக் ஷவுக்கு சாதகமாகிப் போனது. அது தமிழ் மக்களுக்கும் பேரழிவுகளுக்கு வழிவகுத்தது.
எப்படியும் இரண்டு பேரினவாதக் கட்சிகளும் நிறுத்தப்போகும் வேட்பாளர்களுமே, தமிழர்கள் எதிர்பார்க்கின்ற தீர்வை வழங்கப் போவதில்லை. எனவே, தேர்தலில் ஒதுங்கியிருக்கலாம், சிங்கள மக்களே அவர்களுக்கான தலைவரைத் தெரிவு செய்யட்டும் என்று ஒதுங்கிக் கொள்வது விவேகமானதாகுமா?
தமிழ் மக்கள் தமது பலத்தை நிரூபிக்க வேண்டுமாயின், தம்மைப் புறக்கணிக்க முடியாத சக்தி என்பதை நிலை நிறுத்த வேண்டுமாயின், ஜனாதிபதித் தேர்தல் களத்தில் வலுவான அரசியலை பயன்படுத்திக் கொள்ள வேண்டும் என்ற கருத்து பரவலாக காணப்படுகிறது.
கடந்தமுறை ஜனாதிபதித் தேர்தலில் மஹிந்த ராஜபக் ஷவை தோற்கடிக்க மைத்திரிபால சிறிசேனவைப் பொதுவேட்பாளராக கொண்டு வரும் முயற்சிகளில் தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு முக்கிய பங்காற்றியது.
அந்த முயற்சிகளில் சர்வதேச தலையீடுகளும் இருந்தன என்பதை மறக்க முடியாது.
மஹிந்த ராஜபக் ஷ உள்ளிட்டவர்கள் இந்தியா, அமெரிக்கா போன்ற நாடுகளின் தலையீடுகள் தொடர்பாக குற்றச்சாட்டுகளை முன்வைத்திருந்தனர் என்பதும் குறிப்பிடத்தக்கது.
தமக்குக் கட்டுப்படாத மஹிந்த ராஜபக் ஷ அரசாங்கத்தை வீழ்த்துவதற்கு மேற்குலகம் அக்கறை கொண்டிருந்தது.
அவ்வாறான பூகோள அரசியல் நலன்கள் நிரம்பிய தேர்தலாக இருந்த போதும், அதனை கூட்டமைப்பு சரிவரப் பயன்படுத்திக் கொள்ளவில்லை என்ற குற்றச்சாட்டு, பல தமிழ் அரசியல் ஆய்வாளர்கள் மத்தியில் இருக்கிறது.
மைத்திரிபால சிறிசேனவை ஆதரிப்பதற்கு முன்னதாக, தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு மேற்குலகத்தின் மூலம் சில வாக்குறுதிகளைப் பெற்றிருக்க வேண்டும் என்பது அவர்களின் நிலைப்பாடு.
பொதுவேட்பாளராக மைத்திரிபால சிறிசேனவை நிறுத்தும் முயற்சிகளில் முக்கிய பங்காற்றிய சந்திரிகா குமாரதுங்கவும் கூட, எழுத்து மூல உத்தர வாதத்தை பெற்றுக் கொள்ளுமாறு இரா.சம்பந்தனிடம் கூறினார் எனவும், ஆனால் அது தேர்தல் பிரசாரத்தை திசை திருப்பி விடும் என்றும் சம்பந்தன் நிராகரித்து விட்டார் என்றும் சு மந்திரன் பின்னர் கூறியிருந்தார்.
எது எவ்வாறாயினும், எழுத்துமூல வாக்குறுதியையோ, அல்லது மேற்குலக நாடுகளின் உத்தரவாதத்தையோ பெற்றுக் கொள்ளாத தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு இப்போது ஏமாந்து போய் நிற்கிறது என்பது மட்டும் உண்மை.
இந்தச் சூழலில் தான், அடுத்தமுறை ஜனாதிபதித் தேர்தலில் தமிழ் மக்கள் எவ்வாறு செயற்படப் போகிறார்கள், அவர்களை தமிழ்த் தேசிய அரசியல் கட்சிகள் எவ்வாறு வழிநடத்தப் போகின்றன என்ற கேள்விகள் எழுந்திருக்கின்றன.
கடந்தவாரம் ஆங்கில வாரஇதழ் ஒன்றுக்கு வடக்கின் முன்னாள் முதலமைச்சரும் தமிழ் மக்கள் கூட்டணியின் தலைவருமான சி.வி.விக்னேஸ்வரனிடம் இதுபற்றி கேள்வி எழுப்பப்பட்டிருந்தது,
அதற்கு அவர், “எங்களின் பிரச்சினைகளை புரிந்து கொள்ளும், நாம் ஏற்றுக் கொள்ளக் கூடிய இறுதித் தீர்வை வழங்கக் கூடிய எவரையும் நாங்கள் ஆதரிப்போம். ஆனால், வெறும் சொற்களால் அளிக்கப்படும் வாக்குறுதிகளை ஏற்க முடியாது.
ஒரு புரிந்துணர்வுக்கு வர மூன்றாவது தரப்பு எமக்கு உத்தரவாதம் அளிக்க வேண்டும்.” என்று அவர் கூறியிருக்கிறார்.
அவர் மூன்றாம் தரப்பாக இருக்கக் கூடியது யார் என்பதையும் சுட்டிக்காட்டியிருக்கிறார். இந்தியா அந்த நடுநிலைப் பாத்திரத்தை வகித்தால் நல்லது, வரவேற்போம் என்று அவர் கூறியிருக்கிறார்.
ஏற்கனவே தமிழ் மக்களின் பிரச்சினைக்குத் தீர்வாக 13 ஆவது திருத்தச்சட்டத்தைக் கொண்டு வந்த நாடு, அயல் நாடு என்ற வகையில் இந்தியாவின் மத்தியஸ்தத்தை ஏற்றுக்கொள்ள முடியும் என்றும் விக்னேஸ்வரன் குறிப்பிட்டிருக்கிறார்.
இந்தியாவின் நடுநிலையை தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பும் ஏற்றுக் கொள்ளும் என்பதில் சந்தேகமில்லை. விடுதலைப் புலிகளும் கூட, போர் நெருக்கடி தீவிரமடைந்த ஒரு கட்டத்தில் இந்தியாவின் தலையீட்டை கோரி நின்றனர். ஆனால் இந்தியா மசியவில்லை.
எனவே, இந்தியாவின் தலையீட்டை- நடுநிலைப் பாத்திரத்தை தமிழர் தரப்பில் கோரும் முயற்சிகளுக்கு அதிக எதிர்ப்பு இருக்காது. ஆனாலும் இன்னமும் இந்தியாவை தீவிரமாக எதிர்க்கின்ற தரப்புகளும் இருக்கின்றன என்பதை மறுப்பதற்கில்லை.
ஆனால், ஜனாதிபதி வேட்பாளர் ஒருவரை ஆதரிக்கின்ற விடயத்தில் இந்தியா வெளிப்படையாக நடுநிலை வகிக்க முன்வருமா என்பதை முதலில் பார்க்க வேண்டும்.
பிற நாடு ஒன்றின் உள்நாட்டு அரசியலில் தலையீடு செய்வதை இந்தியா ஒருபோதும் ஏற்றுக் கொண்டதில்லை.
ஏதாவதொரு ஜனாதிபதி வேட்பாளரை இந்தியா வெளிப்படையாக ஆதரிக்கின்ற நிலை காணப்பட்டால் தான், நடுநிலை வகிக்க இந்தியா முன்வருமே தவிர, மதில் மேல் பூனையாக இருக்கின்ற ஒரு முடிவை இந்தியா எடுத்தால், அத்தகைய நடுநிலை வகிப்புக்கு இந்தியா உடன்படாது.
இப்போதைய நிலையில் இலங்கை விவகாரத்தில் இந்தியா தனக்கென சில அடிப்படை நலன்களை கொண்டிருக்கிறது. தமக்கு எதிராக செயற்படக் கூடிய ஆட்சி ஒன்று கொழும்பில் உருவாவதை இந்தியா விரும்பவில்லை. இனிமேலும் விரும்பாது,
ஆனாலும், எந்த தரப்பையும் பகைத்துக் கொள்ளும் நிலையிலும் இந்தியா இல்லை.
கடந்த ஆண்டு ஒக்டோபர் 26ஆம் திகதி ஆட்சிக்கவிழ்ப்பு இந்தியாவுக்கு ஏமாற்றத்தை அளித்தபோதும், சட்டரீதியாக உருவாக்கப்படும் எந்த அரசாங்கத்தையும் ஆதரிக்க, ஏற்றுக்கொள்ள இந்தியா தயாராகவே இருந்தது.
இந்திய வெளிவிவகார அமைச்சின் அதிகாரிகள், அந்த விடயத்தில் தெளிவான நிலைப்பாட்டை எடுத்திருந்தார்கள். அதாவது மஹிந்த ராஜபக் ஷ சட்டரீதியாக அரசாங்கத்தை அமைத்திருந்தால், அவரது அரசாங்கத்துக்கு இந்தியா அங்கீகாரத்தைக் கொடுத்திருக்கும்.
இலங்கையில் தமக்குச் சாதகமான – சார்பான ஒரு அரசாங்கம் இருக்க வேண்டும் என்று இந்தியா எதிர்பார்க்கின்ற போதும், தமக்கு சார்பில்லாத ஒருவர் ஆட்சியமைத்தாலும் கூட, அவரை பாதகமான கண்ணோட்டத்துடன் இந்தியா அணுகாது.
முடிந்தவரைக்கும் கொழும்புடன் இணக்கமான போக்கை கடைப்பிடிக்கவே இந்தியா முற்படும்.
எனவே, ஜனாதிபதித் தேர்தலில் தமிழர் தரப்புடனான இணக்கத்தை ஏற்படுத்திக் கொள்வதற்கு, மூன்றாம் தரப்பு நடுநிலையாளராக இந்தியா பகிரங்கமாக பங்கெடுக்கும் என்று எதிர்பார்ப்பது கடினமான விடயமாகவே இருக்கும்.
சிலவேளைகளில் இந்தியா இந்த நடுநிலையை இரகசியமாக வகிக்க முன்வரக் கூடும். ஆனால் இரகசிய நடுநிலை ஏற்பாடு எந்த வகையிலும், ஆட்சிக்கு வரக் கூடிய தரப்புக்கு அழுத்தம் கொடுக்கக் கூடிய ஒன்றாக இருக்க முடியாது.
அதேவேளை, இந்தியாவை பயன்படுத்தி ஜனாதிபதித் தேர்தலில் முடிவை எடுக்க தமிழர் தரப்பு முனையும் போது, இந்தியாவின் பூகோள அரசியல் நலன்களுடனும் தமிழர் தரப்பு விட்டுக் கொடுத்துப் போக நேரிடலாம்.
உதாரணத்துக்கு, மஹிந்த ராஜபக் ஷ தரப்பை இந்தியா ஆதரிக்க முடிவு செய்கிறது என்று வைத்துக் கொண்டால், அதற்கு தமிழர் தரப்பு இணங்க வேண்டியிருக்கும். ஆனால் அது நீதியைக் கோரும் தமிழர் தரப்புக்கு பாதகமானதாக இருக்கும். இருந்தாலும் இந்தியாவுக்காக அதனை ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டியிருக்கும்.
இந்த விவகாரத்தில் வெளிநாட்டு மத்தியஸ்தம் என்பது எந்தளவுக்கு பொருத்தமுடையதாக இருக்கும் என்ற விடயத்தில் தமிழர் தரப்பில் முடிவுகளை எடுக்கும் நிலையில் இருப்போர், மிக அவதானமாகவே இருக்க வேண்டியிருக்கும்.
அவசரப்பட்டு எதையும் செய்ய முடியாது. அவசர கோலத்தில் முடிவுகளை அறிவிக்கவும் முடியாது. அவ்வாறு செய்தால் அது இக்கட்டான நிலைக்குள் சிக்கும் நிலையை ஏற்படுத்தும்.
-ஹரிகரன் – கட்டுரை-
