2009.மே 18 இல் ஈழத்தமிழ் சமூகத்தின் ஆயுதப்போராட்டம் தோற்றது
ப.பார்தீ

மனிதன் தோல்வியை ஒத்துக்கொள்ளாமல் நிற்கும் தருணங்களில், அவன் உண்மையில் தன் அகங்காரத்தையும், தன் சுயபடிமையையும் காக்கப் போராடுகிறான். “நான் தவறுகளைச் செய்ய மாட்டேன்” என்ற நம்பிக்கை, தோல்வி வந்தவுடன் அசைந்து விடும். அதை ஏற்றுக்கொண்டால், பிறர் கண்களில் தன் மதிப்பு குறையும் என்ற சமூக அச்சம், உள்ளுக்குள் ஒருவகைச் சுமையாகி நிற்கிறது. பலருக்கு, தோல்வி என்பது வெட்கம்; அது அவர்களுடைய வாழ்க்கை கட்டுப்பாடு தளர்ந்துவிட்டதற்கான அடையாளம் போலத் தோன்றும்.

ஆனால் தோல்வியை ஒப்புக்கொள்வதில் ஒரு விசித்திரமான விடுதலை உண்டு. ஒருவன் அதை ஏற்றுக்கொண்டவுடன், “எங்கே தவறினேன்?” என்று தன்னை நேராகக் கேட்கும் தைரியம் வருகிறது. அந்த நேர்மையான பார்வை தான் கற்றலுக்கான கதவைத் திறக்கும். மனஅழுத்தம் குறையும். சுமை இறங்கும். உறவுகளில் நம்பிக்கை வளரும். புதிய வழிகளை முயல்வதற்கான தைரியம் உருவாகும்.

இப்படி பார்த்தால், தோல்வி என்பது உண்மையில் இருக்கிறதா? அல்லது நம்முடைய மனம் வைத்த பெயரா? திட்டமிட்ட இலக்கு நிறைவேறாதபோது அதை “தோல்வி” என்று சொல்வோம். ஆனால் அதே சம்பவத்தை, “நான் கற்றுக் கொண்டேன்” என்ற பார்வையில் பார்த்தால், அது தோல்வி இல்லை — அது அடுத்த படிக்கல்லே. வெற்றி–தோல்வி என்ற அளவுகோல், மனிதன் தன் எதிர்பார்ப்புகளால் கட்டிய கோடு தான். வாழ்க்கையை ஒரு தொடரும் பயணமாகக் கண்டால், தோல்வி என்ற ஒன்று வெறும் இடைநிலை அனுபவம் மட்டுமே.

மனித வாழ்வில், மன ஆற்றுப்படுத்தலில், தோல்வியை ஒத்துக்கொள்ளுதல் மனித சமூகத்தையே மேம்படுத்தியுள்ளது. இன்று நாம் அனுபவிக்கும் எல்லா வளங்களும், பல தோல்விகளின் அடுக்குகளால் கட்டி வளர்க்கப்பட்டவை. எந்த அறிவியல் கண்டுபிடிப்பும், எந்த அரசியல் வெற்றியும், எந்த கலைச் சிகரமும், தோல்வியை மீண்டும் மீண்டும் எதிர்கொண்டு வந்த தைரியத்தின் பிறப்பினை.

ஆனால் ஈழத்தமிழ் சமூகமோ, ஆயுதப்போராட்டத்தின் தோல்வியை இன்றுவரை முழுமையாக ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை. இதற்குக் காரணம், தோல்வி பற்றிய நம் மனக் கோலங்கள் இன்னும் கனவின் நிறத்தில்தான் இருக்கின்றன. இது வெறும் அரசியல் வரலாறு அல்ல — இது அடையாளம், தியாகம், மன உளவியல், சமூக நினைவகம், மதநம்பிக்கை ஆகியவற்றின் சிக்கலான கலவையாகும்.

ஆயிரக்கணக்கான உயிர்கள், பல தலைமுறைகளின் இளமை, ஒரு சமூகத்தின் கனவுகள் — இவை அனைத்தும் ஆயுதப்போராட்டத்தில் முதலீடு செய்யப்பட்டன. அதை “தோல்வி” என்று சொல்லிவிடுவது, அந்தத் தியாகங்களை வீணாக்கிவிடுமோ என்ற பயம் ஆழமாக பதிந்துள்ளது. பலருக்கு, அதை ஒப்புக்கொள்வது, “நாம் போராடவே கூடாது” என்று மறைமுகமாகச் சொல்வது போலாகி விடுமோ என்ற அச்சம் நிலவுகிறது. ஆனாலும் நாம் அந்த இடத்தில் தோல்வியுற்றோமே — இதுவே உண்மை.

2009 மே மாதத்துக்குப் பிறகு ஏற்பட்ட வன்முறை நினைவுகள் இன்னும் புண்களாகவே உள்ளன. அவற்றை எதிர்கொள்வது, தனிப்பட்ட மற்றும் சமூகத் துக்கத்தை நேராகத் தொடுவதற்குச் சமம். அதனால், “நாம் தோற்றோம்” என்ற வார்த்தையைச் சொல்லாமல், இன்னும் ஒரு “தற்காலிக இடைநிறுத்தம்” என்ற உணர்வில் வாழ்கிறோம். இது ஒரு கானால் நீர்கதவாய் — எந்தப் பொருள்முதல்வாதக் கருத்துகளும் இங்கு இயங்கப் போவதில்லை.

தமிழ் அரசியல் பேச்சு இன்னும் ஆயுதப்போராட்டத்தின் வீரச் சின்னங்களையும், ‘வெற்றி கதை’ நிழல்களையும் தாங்கி நிற்கிறது. தோல்வியை ஏற்றுக்கொள்வது, அந்த அரசியல் அடித்தளத்தையே குலைக்கும் அபாயத்தில் தள்ளும் என்ற பயுணர்வு, கடவுள் நம்பிக்கையைப் போலவே காலத்திற்கும் பொய்யாய் மேடைகளில் நடனமாடுகிறது.

பல ஈழத்தமிழர்களுக்கு, ஆயுதப்போராட்டம் வெறும் போர் அல்ல — அது அடையாளத்தின், உரிமை உணர்வின், சமூகப் பெருமையின் ஒரு அங்கம். அதை “தோல்வி” என்று வரையறுப்பது, தங்கள் அடையாளத்தின் ஒரு பகுதியை மறுப்பது போல உணர்கிறார்கள். ஆனால் அதையே வைத்து பிழைப்பு நடத்துவோர் வாழ்வோ சொழிந்தோங்கிக் கொண்டிருக்கிறது. இன்னும் சிலர், “இது முடிவல்ல; இது ஒரு கட்டம் மட்டுமே” என்ற நம்பிக்கையில் இருக்கிறார்கள். அந்த நம்பிக்கை, தோல்வியைச் சுமையாகப் பாராமல், ‘மறுபிறப்பு’ கதையாக வைத்திருக்கிறது.

ஆனால் கேள்வி மீதம் நிற்கிறது: இவை பகுத்தறிவுள்ள ஒரு சமூகத்தின் செயலகமாக அமையுமா? இதுவா போராளிகளின், மாவீரர்களின் உண்மையான வீச்சு? தியாகத்தை நினைவு கூர்வது ஒருபக்கம், அதே தியாகத்தின் அரசியல் பயணத்தை விமர்சனமாகச் சோதிப்பது மறுபக்கம். இந்த இரண்டையும் செய்யாத சமூகமே, தன் வரலாற்றை உண்மையாக எழுத முடியாது.

தோல்வியை ஏற்றுக்கொள்வது, அந்த தோல்வியில் இருந்து விடுபடுவதற்கான முதல் படி. மறுப்பின் சுவருக்குள் அடைக்கப்பட்டிருக்கிறோம் என்றால், எதிர்காலப் பாதை ஒருபோதும் திறக்காது. உண்மையைச் சொல்வது துரோகம் அல்ல; உண்மையை மறைப்பதே துரோகம்.

ஈழத்தமிழ் சமூகத்தின் அடுத்த கட்ட வளர்ச்சி, இந்த வரலாற்றை நேராகக் காணும் தைரியத்தில்தான் இருக்கும். ஆயுதப்போராட்டம் தோற்றது என்பதைக் கூறி, அதன் காரணங்களைப் பகுப்பாய்வு செய்து, புதிய அரசியல் பாதையை உருவாக்கும் துணிவே — உண்மையான மரியாதையை அந்தத் போராளிகளுக்கு கொடுக்கும் செயல்.