தமிழ்தேசிய நினைவெழிச்சி நாளில் தமிழ்கலை வடிவங்கள் எங்கே?

தமிழ்தேசிய நினைவெழிச்சி நாளில் தமிழ்கலை வடிவங்கள் எங்கே?
28-10-2025
ப.பார்தீ

புலம்பெயர் தேதங்களில் தமிழ்தேசிய நினைவெழிச்சிநாளில் (ஓரிரண்டு கலை வடிவம் தாண்டி )புறக்கணிக்கப்பட்டுக்கொண்டிருக்கும் தமிழ் மக்கள் கலைவடிவங்களைப்பற்றி நாம் பேசியாகவேண்டியவர்களாகவே இருக்கின்றோம்.
மக்கள் கலை என்பது ஒரு சமூகத்தின் நாளாந்த வாழ்வியல், தொன்மம் தொடர்ச்சி, நம்பிக்கை, தொழில், உணர்வு ஆகியவற்றிலிருந்து இயல்பாக உருவாகும் வடிவம். இதுமக்களின் கூட்டு அனுபவத்தின் வெளிப்பாடு. எளிமையான வடிவில் உருவானதும், தலைமுறைகளாக பரவுவதும் இதன் சிறப்பு. பாடல், நடனம், ஓவியம், கைவினை, கதையாடல் போன்ற வடிவங்களில் மக்கள் கலை உயிரோடு இன்றும் வாழ்கிறது.

பறை (இசையோடு இசையில்லாமல் நாட்டார் பாடல் வடிவங்கள்)ஒருகாலத்தில் எங்கள் கிராமங்களின் இரத்த ஓட்டம். போர்க்காலத்தில் அது எச்சரிக்கைத் தாளமாயும், சடங்குகளில் வாழ்வு இறப்பு வட்டாரத்தின் விடுதலை ஆற்றுப்படுத்தல் மொழியாகவும் இருந்தது. இன்று அந்தத் தாளம் தேசிய நினைவில் ஒலிக்காதபோது, அதன் அரசியல் இடம்பிடிப்பு சக்தி குறைந்து வருகிறது. பறையென்பது வெறும் கருவி அல்ல அது ஒடுக்கப்பட்டோரின் போராட்ட வரலாறு. அதை நினைவு நாள்களில் புறக்கணிப்பது, தமிழ்த் தேசியத்தின் வரலாற்றையே காயமாக்கி நிழல் செய்யும்.

கூத்து, (கோலாட்டம் கும்மி)அடிப்படையில் மக்கள் நீதிமன்றம். கிராமம் முழுவதும் கலந்துரையாடும் மேடை. அங்கு தெய்வங்களும் அறமும் மனிதர்களின் குரலில் மீள எழுதப்பட்டன. வன்னி, கிழக்கு, யாழ் ஆகிய பகுதிகளில் கூத்து சமூக சிதைவுகளுக்கு எதிரான விமர்சன ஆற்றலாக இருந்தது. ஆனால் இன்றைய நினைவு மேடைகளில் கூத்து காணாமல் போகிறது. சர்வதேச வடிவமைப்பில் ஒழுங்குபடுத்தப்பட்ட நிகழ்வுகளில் இந்த மக்கள் கலைகளின் உடல் மொழி சேர இடமில்லையா?அதன் சிதைவு என்பது மக்களின் வாழ்வை வலியை வெளிப்படச் சொல்லும் வாய்ப்பின் சிதைவும்தான்.

கதைகள் (வில்லுப்பாட்டு)சொல்வது கேட்பது முன்பிருந்தது கிராமகளில் இரவை மெல்ல திறந்து வெளிச்சமாக்கும் குரலாக. வீரப்பாடல்கள், பெண்விடுதலை கதைகள், மண்ணின் ஞானத்தை சொல்லும் மென்மையான பாட்டுகள் இவை அனைத்தும் தேசிய நினைவு இடத்திலிருந்து தவிர்க்கப்படும்போது, தமிழரின் மனவளர்ச்சி பொக்கிஷமே அலட்சியப்படுத்தப்படுகிறதோ என்ற கேள்வி எழுகிறது தமிழ்கதைகள் ஒவ்வொன்றும் அடிமைச் சூழலை மறுத்த எழுச்சியின் செறிவான வடிவம். குழந்தைகளுக்கு தமிழுணர்வை அறந்தைகடத்தும் அதை தேசிய மேடைகளில் பயன்படுத்தாமை, கலாசாரச் சிதைவின் வேகத்தைக் கூட்டுவதாக உணரமுடிகிறது.

நாகரீகம் எவ்வளவு வளர்ந்தாலும் மண்பாண்டக் கைவினை, குச்சிப் பொருட்கள், பனைப் பண்பாடு தமிழரின் மண்ணின் வேர்களைச் சான்றிடும் சிற்பங்கள் ஓவியங்கள். நினைவு நிகழ்வுகளில் இடம் பெறாமல் போகும்போது, கலை பிரிவில் மட்டுமல்ல, பொருளாதாரத்திலும் வாழ்வியல் வரலாற்றை கடத்தும் அழிவின் சுவர்களைத் தொடுகின்றன. ஒரு மக்கள் தேசிய நினைவில் தங்கள் தொழிலின் தடத்தை காட்சிப்படுத்தாதபோது , அந்தத் தொழில் பண்பாடு தலைமுறையால் அறிய முடியமலே போகிறது .

ஏன் இந்தப் புறக்கணிப்பு?அல்லது ஏன் தமிழ்தேசியவுணர்வுசார்ந்து இந்த பொருப்பின்மை?

நினைவு நிகழ்வுகள் சர்வதேச பார்வையின் கீழ் மிக ஒழுங்கான, ஒலி–ஒளி சார்ந்த, எங்கள் ஆதி வடவங்கள் தணிக்கப்பட்ட ஒரு வடிவமைப்பில் நிறுத்தப்படுவதால், மக்கள் கலைகளின் கூச்சலான உடல் நினைவுகள் அங்கு அடக்கப்படுகின்றன. தேசியம் ஒரு அழகியல் வடிவம் அல்ல; அது ஒரு மக்கள் உணர்ச்சி வடிவம். ஆனால் இன்று நினைவு மேடைகள் அந்த உணர்ச்சியில் இருந்து பிரிக்கப்பட்டதுபோல தோன்றுகிறது. இது எதிர்காலத்தில் “தமிழ் மொழி தேசிய கலாசாரம்” என்ற கருத்தையே ஒரே மாதிரிப் காட்சியாக்கிவிட கூடிம் விடக்கூடும்.

ஈழத் தமிழர் வரலாறு, சிதைந்து இழைந்து மீண்டும் மீண்டுமெழும் ஓளி. அதன் வெளிச்சமாய் ஒலிக்கும் முதற்பாட்டுகள் பறைத்தாளம், கூத்து மெய்யாட்டம், வாழ்வியல் கதைகள் இவை அனைத்தும் ஒருகாலத்தில் பொதுநினைவின் முதுகெலும்பாக இருந்தன. தேசிய காயங்களையும் எதிர்ப்பையும் தாங்கிய இக் கலைவடிவங்கள் இன்று “நினைவெளிச்சிநாள்” பீடங்களில் காட்டுப்பூக்கள் போல தள்ளிவைக்கப்பட்டு; மெலிந்தும் மறைந்தும் வருகின்றன. இந்தக் கலைகள் தங்கள் உயிர் பெற்று வீறுகொண்டது தமிழ் மக்களின் சமூகச் சுழற்சியிலும் அரசியல் அடையாளங்களிலும் தான். ஆனால் இன்று நாம் அமைக்கும் நினைவு மேடைகளில் அவை பங்கேற்காதபடியால், தமிழ் தேசிய அடையாள உணர்வுத் தாய்மண்ணிலிருந்து மெதுவாகப் பிரிக்கப்படுகின்றன.இளந்தலைமுறைக்கான எடுத்துகூறல் கேள்வியாக்கப்பட்டுவிட்டது.